Uitstelgedrag deel 2: want ik was nog niet klaar met klagen
(2min lezen)
Uitstellen.
Blijkbaar ben ik er nog steeds niet over uitgepraat.
Dus hier een vervolg op mijn interne soap "Barbara vs. haar eigen brein".
Blijkbaar had mijn brein nog een extra aflevering nodig — ironisch, I know.
Ik wil mijn mening uit mijn vorige blog lichtjes bijstellen.
Ik ben snel afgeleid.
En mijn uitstelgedrag is soms geen diep filosofisch proces, maar… gewoon uitstellen.
Voilà. Het is eruit.
Ik las ooit op een theebuiltje:
"Mensen weten wat ze willen, maar zijn nu eenmaal dol op omwegen."
Detours. Alles doen behalve dat ene wat eigenlijk moet.
Veel mensen leven eigenlijk een gigantisch uitstelproces.
Stelt gerust, vind ik.
De zin van het leven (kort, anders denken we te veel na)
Er zijn boeken vol over geschreven.
Maar ik geloof dat een zinvol leven gewoon waar voelt.
Niet perfect, niet volgens de regels, niet volgens een TikTok-goeroe die 's ochtends quinoa inhaleert.
En de enige die kan bepalen wat dat voor jou betekent… ben jij.
(Fantastisch én irritant, want je kan niemand de schuld geven. Dju.)
Dus stelde ik mezelf een andere vraag:
Wat is écht nodig?
Mijn uitstel-lijst werd ineens een essentie-lijst.
Klein voorbeeldje:
Ik hou ni van social media. Maar het is wél nodig.
Dus dan komt de échte vraag: moet ík dat doen?
Ja. Want ik wil volledige creatieve controle. (Lees: niemand mag mijn captions verknallen.)
Waar ik wél graag controle in verlies? Boekhouden.
Dus voilà: één taak officieel doorgeschoven. (Ik zoek ook nog een goeie kuisvrouw..)
Soms is uitbesteden geen luxe maar mentale hygiëne.
En soms is uitstellen gewoon: "morgen heb ik er misschien minder een hekel aan."
We gebruiken allemaal dezelfde excuses:
"Ik heb geen tijd."
"Ik ben niet klaar." (Mijn persoonlijke favoriet, naast "ik heb honger!")
"Als X eerst anders was, dan zou ik wel…"
Bullshit in slow motion.
Het moeilijkste is beginnen.
Daarna wordt het makkelijker of pijnlijker, maar op z'n minst: duidelijker.
"A journey of a thousand miles begins with the first step." – Lao Tzu
Ik vond dat altijd zo'n postertekst… tot ik besefte:
Die mens heeft gelijk. De klojo.
In mijn vorige blog schreef ik dat Erik ooit zei:
"Mensen jagen hun dromen na als ze een goeie en steunende partner hebben."
Klopt. Maar ik trek het breder:
goeie mensen, punt.
Vrienden. Collega's. Makers. Techniekers. Coaches.
Mensen die je vooruit duwen zonder je in brand te steken.
Wildvreemden die iets zeggen dat raar genoeg blijft hangen.
En soms moet je ook mensen loslaten die — bewust of niet — remmen. Trial & error.
Het leven is basically één groot sollicitatiegesprek voor wie jij toelaat in je energie.
Mijn energie is geen openbare ruimte.
Wat ik leerde:
Als je durft voor je droom te gaan, verschijnen de juiste mensen vanzelf.
Alsof je een innerlijke magneet activeert voor goeie energie.
Maar er is één ding dat niemand anders voor je kan doen:
die eerste stap zetten.
Met of zonder steun.
Met of zonder plan.
Met of zonder dramatische soundtrack.
Ik blijf erbij dat een uitstel-lijst werkt.
Ik ben snel afgeleid, dat weet ik nu.
En dat ga ik niet fixen maar gewoon aanvaarden.
Maar ik wil me voortaan afleiden met dingen die me verrijken en geen energie wegvreten.
Dansen. Inspiratie-scrollen. Ideeën sprokkelen.
(En als het écht moet: kuisen. Maar dan wel op muziek alsof ik auditie doe voor mijn eigen videoclip.)
Niet dom uitstellen — slim uitstellen.
Daar zit iets in.
Ik stel nog veel uit. Maar ik stel mezelf niet meer uit. En dat is het verschil.
Elke maand schrijf ik over mijn zoektocht naar meer speelsheid en echtheid.
Volgende blog? Over "Ouder worden. Maar… dat is voor later."