Mijn pen heeft faalangst

Toch denk ik dat ik moet blijven schrijven. Omdat ik, net als bij lezen, mezelf beter leer begrijpen door wat er op papier verschijnt. Zoals toen ik Erik zijn boek las, waarin hij schreef over die reflex die mensen hebben om hun mening te spuien onder het mom van 'vrije meningsuiting'. Ik herken dat ook, volgens mij is het zelfs een westerse reflex, of zeg zelfs 'ziekte', om altijd maar een mening te moeten hebben. Die nood om ons bestaan te verantwoorden door luidop te zeggen wat we vinden. Tijdens een gesprek met de buren, aan tafel bij schoonfamilie, of in de vorm van een post over onze lunch, de zoveelste wazige foto van een optreden of een tirade over politiek op Facebook. "Hallo, hier ben ik! Ik besta! Kijk naar mij!"

Vroeger meer als nu. Maar moeten we ons bestaan wel zo luid verkondigen? Is het niet gewoon genoeg dat we er zijn? Daar wil ik naartoe!

Ik betrap mezelf daar ook op, hoor. Dat ik dingen roep – met woorden, met kleren, met glitter. En tegelijk heb ik het moeilijk met mensen die altijd luid zijn. Die zenden en roepen en zichzelf als een soort Power Point-presentatie samenvatten. Ik geloof niet dat ruimte innemen betekent dat je luid moet zijn. Soms is het net zacht. Stil. Subtiel. Maar wél aanwezig. Zoals een goed geplaatste blik. Of een zin die blijft hangen.

Ik denk de laatste tijd vaak na over waarom sommigen hun dromen najagen en anderen blijven hangen in de droom-van. Waarom ik soms denk: laat maar. Waarom ik dan toch weer begin. Zoals met schrijven. Zoals met mijn voorstellingen. Zoals met deze blog.

Erik zei: "Het lukt vaak als je iemand hebt die onvoorwaardelijk achter je staat." Hij wist waarover hij sprak. Hij zeilt de wereld rond, schreef er een boek over (Alles is goed in mijn wereld), en weet dat zijn avontuur mogelijk is dankzij één speciale persoon. Zijn vrouw – die, zo vertelde hij, ook nog eens fan is van Burlesque. Een half jaar later vroeg hij me of ik haar wilde verrassen met een act op haar verjaardagsfeest. Gisteren was het zover. Ik mocht voor deze warme familie een Burlesque act brengen, als ode aan haar – en hun liefde. Een kleine rol spelen in iemands grote gebaar: daar doe ik het voor.

Ik vroeg aan Erik of ik een foto van ons drie mocht posten. Ik wou zijn boek delen. Een recensie had ik al op Hebban gezet, maar nu dacht ik: dit voelt als een verhaal. Iets dat ik wil vertellen. Omdat het me raakte. Omdat ik mezelf herkende. In zijn analytische woorden, in zijn boeddhistische waarden, in zijn zachte overpeinzingen. Maar vooral in die vermoeidheid van mensen die altijd hun mening klaar hebben. "Laat mensen gewoon even zijn," denk ik dan.

 En tegelijk weet ik: misschien voel ik me daarom wel ooit thuis in een niet westers land zoals Thailand. Of in een huisje zonder wifi. Of in een boek.

Ik dacht trouwens lang dat ik extravert was. Omdat ik graag praat met mesen. Maar da's het niet. Het gaat over: hoe laad je op? En ik laad op in stilte. Alleen. Of al schrijvend. Goed om van jezelf te weten, toch?

En dat schrijven? Dat blijft lastig. De eerste zinnen zijn vaak struikelend, twijfelend, te veel of te weinig. Maar het is een spier. En hoe vaker ik schrijf, hoe helderder mijn stem wordt. Woord voor woord. Niet om iets te bewijzen, maar om iets te voelen. Om mezelf toe te staan gewoon te zijn. Met imperfecties en omwegen en dingen die ik later misschien wil herschrijven.

Dus hier is hij dan. Onvolmaakt. Oprecht. En voorlopig nog onder ons.

Elke maand schrijf ik over mijn zoektocht naar meer speelsheid en echtheid. De volgende blog gaat over hoe het is als introvert om op een podium te staan. 

Tot volgende keer. Maar sowieso eerder hier als op social media!