Comedian: Extravert op aanvraag, Introvert by default
"Streef niet naar perfectie, maar naar authenticiteit." - Salvador Dalí
En dat klopt. Perfectie bestaat niet. Authenticiteit wel.
Al voelt het soms alsof ik vooral authentiek aan het panikeren ben.
Optreden als comedian: daar komt veel bij kijken. Moppen schrijven, verbeteren, timen. Soms ook wat organisatie. Ik had voor de eerste keer affiches laten maken voor mijn show. Een logische stap, maar toch best raar om je eigen kop als reclamebord te gaan ophangen. En dan nog marketing doen op social media. Ik vond het passend om daarvoor komische filmsketches op te nemen, aangezien die ook in mijn show verwerkt zitten.
Het creatieve stuk gaat voor mij vanzelf. Maar bij andere dingen zitten er angsten achter. Mensen weten dat vaak niet. Wat er achter de schermen gebeurt. Zoals het feit dat ik net voor de eerste take van mijn sketch een paniekaanval kreeg. Waarschijnlijk maak ik er nog een aparte post over. Dus beste ramptoeristen: als je straks #paniekaanval ziet verschijnen — klikken maar! ;-)
Ik vind dat er te weinig wordt gepraat over kwetsbaarheid, terwijl mensen daar net nood aan hebben. Daarom schrijf ik erover in mijn blogs en posts. Ik wil laten weten dat angsten er nu eenmaal zijn. Vaak zijn het dingen die je over jezelf gelooft, die helemaal niet waar zijn. Ik moet ook nog elke keer opboksen tegen mentale worstelingen. Het is de aard van het beestje – vaak nen hele mottige draak! Maar ik heb doorgezet en gekozen voor mezelf. Niet voor mijn angst. En achteraf voel ik me dan een heldhaftige drakenslachter. Tot de volgende zich weer aandient. But hey "If your dreams don't scare you, they are not big enough!"
Vroeger dacht ik extravert te zijn. Ik hou van mensen, energie, feestjes. Zet muziek op en ik dans — liefst op tafels. Maar tegelijk kan ik dagen niemand willen zien. Vroeger durfde ik eens vijftien minuten te wachten om een klasgenoot om vuur te vragen. Netwerkevents vind ik nog steeds horror. Ik schreeuw luid mee met Olivia Rodrigo: "Each time I step outside, it's social suicide!" En toch kan ik vijf minuten later ergens baldadig op een stoel staan brullen.
Wie is die tegenstrijdige vrouw? Blijkt: een introvert. Met extraverte kantjes.
En dat is een opluchting. Want nu snap ik mezelf.
Als introvert zit mijn batterij snel vol. Ik laad snel op van mensen, maar ook snel té veel. Een uur alles geven op een podium? Heerlijk. Daarna ben ik leeg. Een festival? Top. Maar er moet een dag stilte achteraan. Het verklaart waarom dit werk klopt voor mij. Alles geven, daarna opladen.
Het optreden van mijn show? Geweldig. Ook al was ik erg ziek die dag, adrenaline hielp me erdoor. Op een podium heb ik geen tijdsbesef. Ik vergeet dat ik een lichaam heb. Het is een soort vacuüm, waar je samenvalt met je publiek. 90 minuten vliegen voorbij als een half uurtje. Soms voel ik pas achteraf hoe intens en mooi het was. Ik ben nog steeds indrukken aan het verwerken, maar ook aan het nagenieten. Dat is dan weer een voordeel van introvert zijn.
Dit is mijn doel: Authenticiteit. Geen perfectie.
Angst mag mee op scène. Perfectie niet.
En als ik er zelf om kan lachen, dan ben ik waar ik moet zijn.
Ik ben er bijna. Dit fluistert mijn perfectionisme. Mijn authentieke ik zegt: "fuck it, you were awesome!"
Volgende keer schrijf ik over mijn favoriete hobby is, naast slapen: "uitstellen."
Blijkt dat dat niet zo slecht is als men zegt.